Zakrzowskie produkty stolarki ogrodowej

Przemysł drzewny rozwijał się na przestrzeni wieków idąc w parze z rozwojem siedzib ludzkich, wnosząc do nich materiał jakże wartościowy i zdrowy a pozyskiwany z lasów, które kiedyś rozprzestrzeniały się na wiele stajań. Przy każdym stawianiu gospodarstwa
brano drewno ze środka kłody, które gęstwiną i tężyzną powodowało większą trwałość zagrody. W Polsce jużnej stosowano zazwyczaj drewno sosnowe na południu zaś jodłowe, nie stroniono także od dębiny, która była wykorzystywana przodem na podwaliny a sochy podtrzymujące połać dachów. Inne sorty drewna używano zazwyczaj gdy zbrakło materiału słusznej jakości. Pierwsi Cieśle, przy pomocy wielu rzemieślników, np. Traczy, urzeczywistniali pierwsze domostwa.

Do w owym czasie stosowanych rodzajów stawiania zaliczano: sposób wieńcowy: używano drewna okrągłego, łątki, słupy. Sposób sumikowo-łątkowy: elementy: bale, płatwie. Sposób przysłupowy oraz ryglowy. Wszystkie sposoby zawierały niemalże takie same elementy, czyli więźby, płatwie, łaty, podwaliny, krokwie, deski czołowe. Dawna Polska obfitowała w regionalizmy związane z rodzajami konstrukcji, każdy rejon miał nieco odmienne wykonania domostw, stodół oraz brogów.

W dobie obecnej, bazując jednak na dokonaniach miniony pokoleń, polski przemysł drzewiarski już nie tylko wytwarza produkty stawiania drzewnych domostw ale także oferuje przedmioty służące do transportu towarów wszelkiego rodzaju, np: (palet,elementów palet), opakowań z drewna (skrzyń drewnianych) oraz nowomodnego stolarstwa ogrodowego Wszelkie działanie z odpadami i umiarkowana gospodarka przerobem drewna surowego, pozwala na ekologiczne wykorzystywanie zasobów rodzimego drzewostanu i zdecydowanie prowadzi do polepszenia infrastruktury leśnej nie tylko ważnej ze względu na popyt ale i szczególnie istotne, na stan flory i fauny Lasów Polskich.

Drewno budowlane było odrębnie sporządzane i obrabiano je jeszcze w lesie. Pocięte drwo schło przez kilka lat, skrupulatnie zabezpieczone przed pogodą. Gdy drewno już było przeznaczone do pracy, Cieśla składał zrąb i więźbę dachową. Później stawiał poziome belki, zwane podwalinami, gdzie naówczas stawiał ściany, w których stosował tzw. oczepy, podtrzymujące belki pułapu usztywniające zrąb.